Μία υπέροχη μέρα

 

  Σήμερα 30/3 για μένα είναι μια από τις πιο υπέροχες μέρες -φυσικά υπήρχαν και πιο τέλειες: γνωριμία με τον άντρα μου, γάμος, ερχομός παιδιών, απλώς δεν είναι για το σημερινό άρθρο! Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Όλα ξεκίνησαν τη νύχτα. Έχω δυο παιδιά το ένα εκ των οποίων είναι μωρό. Είναι γνωστό ότι τα μωρά δεν αφήνουν τις μαμάδες τους να κοιμούνται. Έχει ζόρια με τα δοντάκια της και μπορεί και θηλάζει σχεδόν κάθε ώρα. Δεν πειράζει, όμως, θα περάσει κι αυτό (τα 100 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα). Έτσι, για να αξιοποιήσω τον χρόνο μου, σερφάρω στο internet με το κινητούλι μου ψάχνοντας για καμιά καλή ιδέα ή για να μάθω περί του blogging, μια και είμαι εντελώς άσχετη. Αλλά όσο ζεις μαθαίνεις :)).
  Μπαίνοντας κάποια στιγμή στο fb είδα μια κοινοποίηση από μια καλή μου φίλη. Βρήκα την παρακάτω σελίδα http://mikroimegaloi.gr/node και ήρθε το φως μέσα στη νύχτα! Οι άνθρωποι έχουν κάνει μια πολύ σπουδαία δουλειά! Τους βγάζω το καπέλο! Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια! Για να μην πολυλογώ, διαβάζοντας το site είδα κάτι που μου κίνησε την περιέργεια και θα μου έλυνε τις απορίες μου. Θα οργανωθεί στις 4-5 Απριλίου διήμερη εκδήλωση με θέμα "Μεγαλώνοντας (σ)το αύριο" (http://psifiakesgeitonies.gr). Δυστυχώς για μένα δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ, διότι θα είναι στην Αθήνα. Έτσι, μετά από λίγη σκέψη αποφάσισα να στείλω ένα μήνυμα μέσω του fb, χωρίς να περιμένω κάτι. Απλώς τους ρώτησα αν θα γινόταν κάτι παρόμοιο στην όμορφη πόλη που ζω, στη Θεσσαλονίκη. Και ναι έγινε θαύμα. Το πρωί χτύπησε το "καμπανάκι" του κινητού μου ειδοποιώντας με ότι έχω μήνυμα. Με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε αυτό που κάνουν και γι’ αυτό το κάνουν με τόσο μεγάλη επιτυχία! Και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι, αν τελικά καταφέρω να κρατήσω αυτό το blog ζωντανό, σίγουρα θα παρευρεθώ στην επόμενη εκδήλωσή τους, και ας είναι και στην άκρη του κόσμου :)).
  Αφού χάρηκα λοιπόν με το μήνυμα και με τη mini "συζήτηση" που ακολούθησε, έφτιαξα το τσαγάκι μου και έκατσα να περιμένω πότε θα ξυπνήσουν τα μικρούλια μου. Εν τω μεταξύ είχε σηκωθεί ο αγαπημένος μου σύζυγος, που με καλημέρισε με μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλάκι! Άντε μετά απ’ αυτό να μην σου πάει καλά η μέρα… Απλώς δεν γίνεται!
  Η μεγάλη μου κόρη (3 ετών), όταν ξυπνάει, δεν είναι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο, "λίγη" γκρίνια την έχουμε. Σήμερα όμως έγινε ένα μικρό θαύμα, το κοριτσάκι μου ξύπνησε με χαμόγελο και επιπλέον δεν έκανε καμιά θορυβώδη προσπάθεια να ξυπνήσει τη μικρή αδελφούλα της! Ήπιε το γάλα της και έκανε το ντουζάκι της μέσα σε απόλυτη ηρεμία. Φτου φτου μην τη ματιάξω. Όταν ξύπνησε και η μικρότερη της παρέας, ξεκίνησε το παιχνίδι, μουσική και χορός. Ο μπαμπάς μας, όταν επέστρεψε από την πρωινή δουλειά του, μας βρήκε όλους μες στο χαμόγελο.
  Ακολούθησε το μαγείρεμα δια χειρός του υπέροχου αντρούλι μου (σου υπόσχομαι ότι, όταν θα έχω τα νεύρα μου, θα διαβάζω αυτό το άρθρο). Αφού πέρασε η ώρα, ήρθε η δύσκολη ώρα του μεσημεριανού ύπνου. Και πάλι όλα κύλησαν ομαλά. Το μόνο που έμεινε είναι να νικήσει και η ομάδα του άντρα μου. ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΚ, μια και πήγε και στο γήπεδο να χαρεί κι αυτός :)).
  Μόλις κατάφερα να κοιμίσω τις κοπελάρες μου δεν άντεξα και βούτηξα στο φαγητό που έκανε ο καλός μου! Μούρλιαααααααααα! Ένα γιουβετσάκι με γαρίδες να γλύφεις τα δακτυλάκια σου! Υπόσχομαι σύντομα να σας γράψω τη συνταγή, θα πάθετε ζημιά! Προτείνω να την εκτελέσουν οι άντρες σας, μάλλον είναι το απαραίτητο συστατικό, για να βγει πιο νόστιμο το φαγητό!!!
  Τώρα περιμένουμε τον μπαμπά μας να έρθει σπίτι και να μας πάει βόλτα! Ουπς, ήρθε. Πάμε να ετοιμαστούμε. Αν αυτή δεν είναι μια πανέμορφη μέρα, τότε ποια είναι; Α, και ο αγώνας έληξε 2:1. Νικήσαμε!!!!!